اشعار

نور عرش امشب، تنزّل کرده است            در کـویر خاکیان، گـل کرده است

قـدسـیـان عرض ارادت می‌کـنـنـد            در مـدیـنـه نـور قـسـمت می‌کـنـند

بـا طـلـوع نـــور، هــمــزاد آمــده            بـاز کـن سـجــاده، ســجــاد آمــده

سجـده‌هایش خاک را شرمنده کرد            بـنـدگـی‌اش آسـمـان را بـنـده کـرد

غم مخور داری اگر «ذنب عظیم»            «یحسن العفو» است کار این کریم

آنچنان در قـرب، جـای تـام داشت            در نمازش رعـشه بر انـدام داشت

در مـصلایـش، ز رب الـعـالـمیـن            شد خـطابِ «انت زین الـعـابـدین»

وقـت حـــج او مـــیــان ازدحــــام            بــاز شـد راهــش بـرای اســتــلام

بـاز شـد راهـش ولی بـاشد غـلـط            این سـخـن در نـزد اهل مـعـرفـت

چونکه در اسرار حق دردانه اوست            در حقیقت، صاحب آن خانه اوست

کعـبه زد از پیـش، مردم را کـنار            تا به چـشـمش، قـبله گـردد آشکار

تـا بـگــیــرد اعــتــبــار بـیـشــتــر            بوسـه‌هـا می‌زد به دست او حجـر

تـا نـمـایـد در مــقـامـش احــتــرام            ایـسـتـاد آنـجــا بـه روی پـا مـقــام

تـا بگـیـرد در بـغـل او را مـطاف            خواست دیوار حرم، گیرد شکاف

کاش من هـم حـنجـر حـق می‌شدم            کاش که من هم «فرزدق» می‌شدم

سپهـر عشق و وفـا جـلـوۀ دگر دارد            میان آن هـمه انـجـم یکی قـمـر دارد

نسیـم شـهـر مدیـنـه نـویـد داده به ما            که باغ سـبـز ولایت گـلـی دگر دارد

بیا به سوی مدینه رویم کز ره شوق            نسیم عشق به هرکوچه‌اش گذر دارد

خبردهید به زهرا که امشب از جنّت            بیا مدیـنـه حـسـینت کنون پـسر دارد

رسیـد سید سـجـاد و بـهـر خدمت او            لـباس بـنـدگـیـش را فـلـک ببـر دارد

خـدا به او لقب زین العـابدین بخـشید            ز سجده‌های طویلی که در سحر دارد

به خاک پاک مدینه به جای جشن عزاست            شب ولادت او شیـعـه چـشم تر دارد

بـیـا و دامـن او را به الـتـجـا گـیـریم            که حق همیشه و هرجا بر او نظر دارد

کجا رود ز در او به درگـهـی دیگـر            هرآن که شمّه‌ای از جود او خبر دارد

به جان فاطمه او را دهم قسم که دعا            به این قسم به خود او قـسم اثر دارد

به هرکه می‌نگـرم درشب ولادت او            هوای روضۀ پـاک ورا به سر دارد

بگو به خلق «وفایی» محب او از مهر            به بحر سینۀ خود بهـترین گهر دارد

سحر گه ماه، بهر خاک بوسی بر زمین آمد           زمین خرّم تر و زیباتر از خلد برین آمد

جهان بر خود بناز امشب که یار نازنین آمد           عبادت چشم تو روشن که زین العابدین آمد

ملک خندان، فضا روشن، دل اهل ولا روشن           همه ارض و سما روشن همه ملک خدا روشن

که امشب شهربانو شهریار عالم آورده

خدای ذوالمنن شمس ولایت را قمر داده           درخت طور سینای امامت را ثمر داده

یم صبر و رضا و زهد و عصمت را گهر داده           سخن بی پرده گویم حقّ به ثارالله پسر داده

قیامت قدّ و بالایش، دعا مشتاق لب هایش           جمال الله، سیمایش پدر محـو تـماشایش

تو گویی آمنه امشب رسول اکرم آورده

علی، زهرا، محمّد را فروغ هر دو عین است این           پناه انس و جان فرمانروای عالمین است این

عبادت را اطاعت را دعا را زیب و زین است این           فروغ دیدۀ زهرا علیّ بن الحسین است این

خرد شاگرد تعلیمش کرم مشتاق تکریمش           قَدَر مسئول تصمیمش قضا خیزد به تعظیمش

سخاوت، جود، پیش بذل دست او کم آورده

الا ای بانوی ایران زمین خیرالبشر زادی           امیرالمؤمنین است این و یا پیغامبر زادی

یمِ عصمت! تو بر فلک نجات امشب گهر زادی           پسر زادی نه، بلکه آفرینش را پدر زادی

تعالی الله از خُویش، سلام الله بر رویش           لسان الله ثناگویش شود دل زنده در کویش

به حقّ دامان تو بهتر زپور مریم آورده

نظام آفـرینـش بین و نظم و قـادر مـنّان           پی هم آفتاب و ماه و اختر گشت نور افشان

پدرسوّم، عمو چارم، پسر در پنجم شعبان           عجب نبود گر از بابا بگیرد دل ببخشد جان

رخش جنّت، لبش کوثر، کفش دریا، قدش محشر           ز سر تا پا زپا تا سر محمّد، مجتبی، حیدر

ز هر دم بر هزاران عیسی مریم دم آورده

کند کار مسیحا با دعا لب های شیرینش           گرفته آسمان دست دعا در پای آمیـنش

ثبات و صبر و ایمان و عبادت روح آئینش           ندیده است و نبیند جز خدا چشم خدابینش

رُخش ریحانة الزّهرا دلش صحرای عاشورا           قیامش محشر کبری کلامش خطبۀ غرّا

دل مـوسی، دم عـیسی جلال آدم آورده

صیحفیه بحرِ دُرّ از لعل لبهای گهر زایش           مناجات و دعا و ذکر حقّ مشتاق آوایش

امیر شام گـردیده حـقـیر نطـق زیـبایش           غل و زنجیرها گرم دعا با کلّ اعضایش

لبش را نطق موسایی دمش را فیض عیسایی           دلش چون نوح، دریایی رخش یوسف به زیبایی

هر آنچه انبـیا دارند هـمره با هم آورده

نیاید مدحش از صدها فرزدق ها و دعبل‌ها           گشاید بنده‌اش با یک دعا از خلق، مشکل‌ها

مقرّ دولت عشقش نه در گِل بلکه در دل‌ها           چهل منزل عروجش با خدا در طَیِّ منزل‌ها

چه‌ها آن مقتدا دیده به هر منزل خدا دیده           فـروغ ابـتـدا دیـده سـر از تن جـدا دیده

لــوای فـتـح آل الله از شــام غــم آورده

هزاران زادۀ عبد الملک خوار و حقیر او           حجر، زمزم، صفا، مروه، حرم، یکسر اسیر او

همه حجّـاج بیت الله گدای او، فـقـیر او           ز کعبه می رود بر عرش بانگ یا مُجیر او

کلید کعبه لبخندش، مقام و حجر پابندش           خدا و خلق خرسندش، به لب ذکر خداوندش

زاشگ دیده زمزمها برای زمزم آورده

نه تنها از نماز، از صبر عاشورای او بشنو           دعای دلـنـشین، پـند بشر آرای او بشنو

نـوای آتـشـین و خـطبۀ غرّای او بشـنو           قـیام شام شوم و محشر کبرای او بشنو

ولایش دین و ایمانم، حدیثش خوشتر از جانم           صراطش حشر و میزانم دعایش روح و ریحانم

به وصفش میوۀ نایاب نخل «میثم» آورده

به دنیا آمـدى تا مـطلـبى دیگـر بیامـوزم           من از رفـتـار تو الله را اکـبر بـیـامـوزم

کلاس درس شد سجاده‌ات، من روز میلادت           نشستم تا جهان را پاى این منبر بیاموزم

بریزم دور این ناعلم ها را و منِ خود را           بدون واسـطه از ساقـى کـوثـر بیامـوزم

سر شب در تَعَلُّم سر به مهر کربلا بگذار           سحر بردار سر از سجده تا از سر بیاموزم

دعا در حق دشمن کردن و با دوست سر کردن           مرام شیعـه را در سطح بالاتـر بیاموزم

زبان تـائـبـین و خائـفـین را پـانزده گـانه           به هنگام دعا از چهارمین حیدر بیاموزم

طریق روضه خواندن را ز تو آموختم، اما           طریق نـوکرى را باید از قـنبر بیاموزم

دعا را از ابوحمزه، مکارم را از اخلاقت           تجافى جهان را از همین منظر بیاموزم

هر آن چیزى که می‌بینم دلیلش کربلا باشد           اگر چیزى می‌آموزم به چشم تر بیاموزم

فرات مست را از چشم، تل را از سر شانه           ته گـودال را از گـودى حـنجـر بیاموزم

و مصداق شنیدن کى بود مانند دیـدن را           بخوانم زندگیت را، مگـر بهـتر بیامـوزم

اگر دیدم گلوى غنچه‌اى رد می‌شود از تیغ           شبـیه تو گـریز بر على اصغـر بـیاموزم

امشب قشنگترین شب لیلایی خداست            جـشن تـولـد گـل زهـرایی خـداست

 باشد سرشت او ز تجلای نـور حق            زیـبا تـرین تجـسّم زیـبـایی خـداست

تقوا و زهد و معرفت او زبان زد است            او بهـترین نمـونۀ شیـدایی خـداست

وقتی تمام هستی سالار زینب است            معلوم می‌شود همه دارایی خداست

آئـیــنــۀ تـمــام نــمــای خــدا شــده

روح دعـای ما سـر سجـاده‌هـا شده

ای منتهای غایت ما بی‌کـران تویی            محبوب قلب فـاطـمۀ مهـربان تویی

روزیِّ ما ز دست کریمانۀ شماست            روزی ده تـمام زمین و زمان تویی

ای نـور چشم حضرت آقای کـربلا            بعد از حـسین دلبر دلداده گان تویی

این افتخار ماست که فامیل تان شدیم            پس شاهـزادۀ هـمه ایـرانـیان تـویی

دلــداه‌ایـم و مـنـتـظــر دلـبـری تـان

یک روز هم بـیا وطـن مـادری تان

رزق تـمـام عـالـمـیان در دعای تو            ما زنـده‌ایـم به برکـت یا ربـنـای تو

روح الامین گدای در خانۀ شماست            از آن زمان که گشته دلش آشنای تو

بر روی گونۀ تو مَلک بوسه میزند            دل می‌برد تبـسّمت از عـمه‌های تو

آقا چـقـدر شبـیه عـموجان تان شدی            جـان جهان فـدای تو و بچه‌های تو

بعـد از عـلـیِّ اکـبـر آقـا تو ارشـدی

ای دومین علی حسینی خوش آمدی

ای روضه خوان اول کرببلا بخوان            ای غصه دار حضرت خون خدا بخوان

از تشنگی و قحطی آب و عطش بگو            از شدّت گـرسنـگـی بچـه‌ها بخوان

از آن غروب روز ده سال شصت و یک            آتش کشیدن حرم و خـیمه‌ها بخوان

از داغ های داغ دل عـمه جـان مان            هجده سر سوار شده بر نیزه‌ها بخوان

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست            از پاره پاره پیکر و چند بوریا بخوان

از هرکجا بخوان ولی آقای روضه خوان

از کـوچـۀ یـهـودی شام بـلا نخوان

صبحدم برج شرف را آفـتابی دیگر آمد           آفـتابـی کـآفـتاب صبح را روشنگـر آمد

بحر دین را بحر دین را گوهر آمد گوهر آمد           کشتی توحید را در موج طوفان لنگر آمد

چارمین فرمانروای ملک حیّ داور آمد

چرخ گردون شرف را محور آمد محور آمد

جلـوۀ حُـسن خـداوند مبـیـن بـادا مبارک           لالـۀ لـبخـنـد جـبـریل امیـن بـادا مبارک

آسـمان وحی بر اهـل زمین بادا مبارک           در نگاه اهل حقّ حقّ الیقین بادا مبارک

لـیـلـۀ میـلاد زین العـابـدیـن بادا مبارک

سالکان راه حـق را رهـبر آمد رهبر آمد

آمد آن ماهی که صد خورشید شد مات جمالش           قامت گردون خم از سنگینی کوه جلالش

آنچه می‌خوانی دعا دُرّیست از بحر کمالش           حال بخشد بر نماز و بر دعا از شور و حالش

انت زین العابدین از خالق هستی مدالش

ساجدین را ساجدین را سرور آمد سرور آمد

خلق عـالم گوش با یاد لبـش بهـر پـیامی           چرخ را سر بر قدومش تا کند کسب مقامی

ماه را رو بر بقیعش در پی عرض سلامی           اسمعی را بر درش فخر غلامی بر غلامی

خوش بحال آنکه دارد همچو آن مولا امامی

طالعش از مهر گردون برتر آمد برتر آمد

بوسه گاه یوسف زهرا لب و دست و دهانش           از ولادت تا شهادت ذکر حق ورد زبانش

زینب کبری گرفته در بغل مانند جانـش           دم به دم سیر الی الله از مکان تا لا مکانش

عرش رحمان قلب مؤمن دوش بابا آشیانش

همچو جان جان جهان را در برآمد در بر آمد

عابدان خوانند زین العابدین مولای دینش           عارفان خوانند در عالم امام العارفـینـش

عرشیان خوانند عرش کبریا روی زمینش           خوب رویان جهان محو جمال نازنیـنش

بذل حق در آستانش دست حق در آستینش

بیکسان را بیکسان را یاور آمد یاور آمد

دل ز عشق یـار شد بیت الحـرام الله اکبر           ریخـت از شادی بهم نظـم نظام الله اکبر

یک پسر این قدر، این جاه، این مقام، الله اکبر           این جلال، این مرتبت، این احترام، الله اکبر

پـنج شعـبـان جـلـوه گر ماه تمام الله اکبر

حُسن غیب کبریا را منظر آمد منظر آمد

کـیـستم من سائل کـوی علیّ ابن الحسینم           سائـل کو، عـاشق روی علیّ ابن الحسینم

عـاشـق دلبـستۀ مـوی عـلیّ ابن الحـسینم           بستـۀ مو تـشنـۀ جوی عـلیّ ابن الحـسینم

تشنۀ جو منقـبت گوی عـلیّ ابن الحـسینم

در ثنایش از بیانم گـوهر آمد گوهـر آمد

بی‌طنین خطبه‌اش نخل شهادت بر ندارد           بی‌قـیـامـش پـیکر آزاد مردی سـر ندارد

بی‌تـولاّیـش هُمای قـاف ایـمـان پَر ندارد           بی‌دعای او عبادت روح در پیکر ندارد

بی‌فروغش کس چراغی در وصف محشر ندارد

صاحب انـوار حُـسن داور آمد داور آمد

در اسارت سیر معراج اللّهی آغاز کرده           در میـان سلـسله بی‌سلـسله پـرواز کرده

با دو دست بسته بند از پای قرآن باز کرده           و ز کلام دلنشین همچون علی اعجاز کرده

گوشۀ ویرانه بر مُلک دو گیتی ناز کرده

با قیامش شام صبح محشر آمد محشر آمد

به دفـتر قـلـم شعـر تر می‌گذارد            سپس قـافـیه را شکـر می‌گـذارد
تو روح تهجّد شدی پس خـداوند            طلـوع تو را در سحـر می‌گذارد

بیا امشبی را سر از سجده بردار            که سجـاده پـای تو سر می‌گذارد
علی هستی و قبل هرگونه خصلت            خدا در وجودت جگـر می‌گذارد
تو که جای خـود داری آقا نگـاه            ابـوحـمـزه‌ات هـم اثر می‌گـذارد
نیـفـتد ز پا در دو عـالـم کسی که            به بـزم تو پـا بـیـشتـر می‌گـذارد
نمیخـواستم سجـده‌ات کرده باشم            ولـی هـیبت تو مگـر می‌گـذارد؟

علی هستی، الحق که حیدر نمایی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تـویـی سـاقـی چـهـارم خـانـواده            مـنـم تـشـنــۀ جـام لـبـریـز بــاده
منـم تا هـمـیـشه خـمـار نگـاهـت            تـویی عـلت مـستـی فـوق العـاده
از آن ساعتی که زبان باز کردم            تو جـاری شدی بر لـبـم بی‌اراده
از آنجا که شاه دل ما حسین است            بخوانیمت： ای حضرت شاهزاده
نه که قوم و خویش تو هستیم آقا            خدا رزق مان را به دست تو داده
نشستی به جانم ادب حکم می‌کرد            که بـنـویـسم از تو ولی ایـستـاده
غزل با تکلف سرودن هنر نیست            قلم میزنم بعد از این صاف و ساده
مـدد کن که از کـربـلای مـعـلی            بـیـایـم بـقــیــع تـو پــای پــیــاده

عـزیز حـسیـنی عـزیـز خـدایـی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تو دریا و سرچشمۀ هر چه رودی            زلالی طهوری به رنگ شهودی
سرشت تو از نور ذات الهی ست            زمین و زمانی نبـود و تو بودی
بخـوانـند زیـن العـبـادت مـلائک            که سجاد و همواره گرم سجودی
همگی به همراه « سید علی» مان            می‌آئـیم سـوی مـدیـنـه به زودی
بنا می‌کـنـیم از سر نـو حـریـمی            به کوری چشمان هر چه یهودی
به امیـد روزی که دیگـر نـمـاند            نـشانی ز قـوم کـثـیـف سـعـودی
به پایان برم شعر خود را در آخر            به الهامی از شعر مرحوم جودی

پیام آور عشق و مهر و رهایی!
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

خـدایِ عالیِ اعـلی ندارد از تو عـالی‌تر           ندارد در بساطِ خود از این عالی تعالی‌تر

عـلـیُّ حُـبُـهُ جُـنَّـه قـسیـم الـنـار والجَـنَّـه           به حـمـدِالله وَالـمِنَّـه ولی‌الله ست والی‌تر

اگر پا بر زمین کوبد علی افلاک می‌روبد           نباشد در کفِ دستش از این عالم سفالی‌تر

اگر فرش نجف گردیم حقّا محترم گردیم           که از قـالـیچۀ تبـریز می‌گـردیم قـالی‌تر
علی باید؛ فقط؛ حتماً؛ امیرالمومنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
اگر جایی دهـد زلفـش دلِ دیـوانۀ ما را           “به بوی سیب او بخشم سمرقند و بخارا را”

در آغوشِ حسین است و به رویِ دامن زینب           ببین بابا چه می‌بخشد گداها را گداها را

لبِ گهواره‌اش پروانه‌ای بی تاب اگر دیدید           بدان جبریل آورده است مبارک بادِ زهرا را

اگر بابابزرگ این است حتماً این نوه غوغاست           اذانش را علی گفت و به دستش داد دنیا را
علی باید چنان باشد علی باید چنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
خدا را شُکر ما دیدیم شاهِ شهریاران را           خدا را شُکر ما دیدیم ماهِ ماه شعـبان را

خدا این نکته را فرمود وقتی فاطمه خندید           فرشته این سخن را گفت و بُرد از آسمان جان را:

که زهرا طورِ دیگر طور دیگر دوست می‌دارد           میانِ این عروسانش عروسِ خاک ایران را

ببین که می‌بَرد امشب تبسمهای زیبایش           دلِ مادر بزرگش را دلِ اولادِ سلمان را
علی از ماست از داماد ما زین سرزمین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
بنا این بود بنـشینی وگـرنه میـرِ میدانی           بـنا باشد که برخـیزی امیـرِ تـیغ دارانی

بـرایت لافـتـی الا عـلـی می‌آیـد از بـالا           اگر سربند یا زهرا ببـندی رویِ پیـشانی

هزار، الله‌اکبر را به بازویِ تو می‌خوانند           که با شمشیر می‌گردی علیِّ اکـبرِ ثـانی

عـلـیِ اکـبـرِ ثـانی نه تو بـالاتـر از آنـی           تو عباسی نه اینهم نه، که طوفان‌تر زِ طوفانی
علی در چارده تصویر آمد دلنشین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
تو صبح و شام می‌گِریی زِ سوزِ استخوان آقا           به زخمِ کهنۀ زنجیر و بر زخمِ زبان آقا

قنوتت را که می‌دیدند خواهرها می‌گفتند           امان از دزدِ انگشتر امان از ساربان آقا

تو سی‌سال است می‌گریی چرا پیراهنش بردند؟           تو سی‌سال است می‌سوزی زِ لبخندِ سنان آقا
علی آمد که عاشورا همیشه آتشین باشد
علی آمد که در تکرار زین‌العابدین باشد

راز و نـیـازِ امــشـبـم تـأثــیـر دارد            وَالـلـه دیـدارِ عـلـی تـکـبــیــر دارد
بالایِ چشمْ ابرو که نَه، شمشیر دارد            هر نقطه از هر خطبه‌اش تفسیر دارد

زیـباتر از زیباتر از زیـباست آری
او هـم عـلـیِّ عـالیِ اعـلاسـت آری

کامَش که با گـلـبوسۀ ارباب وا شد            ذکرِ لبِ کـرب و بلا شکرِ خـدا شد
آمـد بـه دنـیـا عـزّتِ ایـرانِ مـا شـد            عَرشِ خـدا با دیدنِ گهـواره؛ تا شد

خَم شد که بُگْذارد دو دیده زیرِ پایش
لـرزیده عـالَـم با تکـانهـای عَـبایَـش

لبخـنـدِ او شـد باعـثِ لبخـنـدِ ارباب            نامَش شده حَک رویِ بازوبندِ ارباب
حـقِّ عـلی، بالاتـرین سوگَـندِ ارباب            با صبر و ایثارش شده پاینده ارباب

او در شجاعت مثلِ حیدر بی‌نظیر است
مثلِ حسین اِبنِ علی نعمَ الامیر است

شد سـایه‌ای رویِ سَرَم … الحمدالله            شد بـرگِ بُـرد‍ِ محشرم… الحـمدالله
شـد ذکـر لبـهـای حـرم… الحمدالله            شد افـتـخـارِ کـشـورم….الحـمـدالله

او آمـده تا عـاشـقی مـعـنـا بـگـیـرد
ایـران و ایـرانی سـرش بالا بگیرد

دارم شبِ مـیـلادِ او حـال و هـوایی            گاهـی بَقـیـعَـم گاه گاهی کـربـلایـی
حرف از حرم شد بر لبم آمد نوایی            مادر صدایت می‌زند، مهدی کجایی؟

تیرِ خلاصِ قاضی الحاجات برگرد
ای  انـتـظـارِ مـادرِ سـادات برگـرد

پنجـم مـاه، مـه چاردهی جـلـوه گر است           که ز خورشید فروزنده، فروزنده تر است

شهربـانو که جهان محو جـلالـش گـشته           پسری زاده که بر خلق دو عالم پدر است

چه پسر ثانی حیدر چه پسر جـان حسین           چه پـسر آیـنۀ طلعـت خـیـرالـبـشر است

پسری رشک ملک یا ملـکی فـوق بـشر           هم از این پاک تر است و هم از آن خوبتر است

این پسر کیست علی بن حسین بن علیست           که حسین بن علی نیز از او مفتخر است

خـبـر از لـیــلـۀ مـیــلاد امــامــی دادنــد           که زاسرار همه خلق جهان با خبر است

این چراغی است که در دست حسین بن علی           همه دم نورفشان و همه جا جـلوه گر است

این پسر آن یم فیضی است که هر قطرۀ آن           ارزشش بیشتر از عقد هزاران گهر است

این سپهری است که هر اختر تابندۀ آن           مشعل دیـدۀ نـورانی شمس و قـمـر است

این خلیلی است که در صفحۀ بتخانۀ شام           بازویش بت شکن و خطبۀ نابش تبر است

این همان عبد خدا شوکت احمد سیماست           که عبادات وی از طاعت کونین، سر است

این اسیری است که آزادی، افتاده به پاش           این شهیدی است، که نخل شهدا را ثمر است

بـه حـسیـن بن عـلـی سـیّـد احـرار قـسـم           این علی بن حسین است و حسینی دگر است

این بود زمزم و مسعی و صفا و مـروه           این منا و عرفات است و مقام و حجر است

همه گل‌های نبی گشت خزان و پس از آن           هر چه دادند به شیعه همه از این شجر است

یـار او بـاش که عـالـم همه یار تو شوند           مهر او جوی که بر آتش دوزخ سپر است

اوست معصوم ششم حجّت چارم، سجّاد           که به خاک قدمش سجدۀ اهل نظر است

از چه در سلـسله بـیـنـیـش خـدا می‌دانـد           بسته در سلسله‌اش پای قضا و قدر است

چشم دوزد به نماز شب او شب، هر شب           گوش در پای دعای سحر او سحر است

به دعـای شب و اشک سحر او سوگـنـد           که نماز از نفسش معتبر و مفتخر است

نرگس دیده و سرو قـد و مـرآت جـمـال           هـمـه تـصویـر خـدای احـد دادگـر است

به خـدا طاعـت کـونـیـن و نـماز ثـقـلـین           بی ولایش همه در حشر هبا و هدر است

گر به صد مهر دهی ذرّه‌ای از مهر ورا           به خداوند قسم بیع و شرائت ضرر است

جـدّ او خـتـم رُسُـل مـام گـرامـی زهــرا           سه وصی را پسر و هفت ولی را پدر است

او که بـاران به تـمـنّـای غـلامـش بـارد           او که بر ابر به فرمان خدا راهبر است

او که با تـیغ زبـان معـجـز حـیـدر دارد           او که سـر تا قـدم آئـیـنۀ پـیـغـامـبر است

او که چون فاطمه در عزّّت و در قدر و شرف           او که در شور، شبیر و به شجاعت شبر است

عـاجــز از یـافـتـن رتـبـۀ والاش مـلـک           لال از گفتن اوصاف کـمالش بشر است

من کجـا منـقـبـت حـضرت سـجّـاد کجـا           ذرّه از وسعت خورشید کجا با خبر است؟

جنّت از روضۀ جود و کرمش دسته گلی           دوزخ از آتش خشم و غضبش یک شرر است

بـوسـه بـر سـلـسـلــۀ گـردن او بـایـد زد           که به هر حلقه دو صد آیت فتح و ظفر است

شام، ویـرانۀ شام و چه در آغوش حسین           این امامی است که روح القدسش خاک در است

نخل میثم که همه سبز به فیض دم اوست           به ولای عـلـی و آل عـلـی بـارور است

خوب شد، ایران ما یک سهم از زهرا گرفت           خوب شد یک زن، میان خاندانت جا گرفت

لطف کرده فاطمه، ما را حساب آورده است           خوب شد این دفعه این عرض دعای ما گرفت

ما حساب کار خود را از ازل پس داده‌ایم           اینچنین بوده که چشم مادرت ما را گرفت

شهر بانـوی قـبـیـلـه، شد کـنـیز فـاطـمه           مثل مروارید بود و رزق از دریا گرفت

در هیاهوی دو رنگی عـرب های حجاز           پرچـم ایرانـیان را مـادرت بـالا گـرفـت

حامل نـور«امامت» بود، بانـوی حسین           تا به دنیا آمدی، تـبریک از مـولا گرفت

خـاک پـایت سـرمـۀ چـشم تمام قـدسـیان           آفـریـنـش با قـدوم پاک تو «معنا» گرفت

زینت سجـده تویی، زین العـبـاد عـالـمی           با نماز تو، «عبادت» جلوه‌ای زیبا گرفت

بشکند دست کسی که پیش چشمان ترت           زیور از گوش یتیمان، شام عاشورا گرفت

مرغ دل باز هم غزل خوان شد            پنجـمین روزِ ماه شعـبـان شد

دو سه روزی به کربلا رفت و            حال آمـد دخـیـل سلـطـان شد

اول آمـد ســراغ خـانـۀ او ...            هرکسی از ازل مـسلـمان شد

هر که سجده نکرده بر درِ او            آخر از مسلکش پـشیـمان شد

پینه بسته است روی پیشانیش            سـیـد الـسـاجـدیـن دوران شـد

آنقدَر کیسه روی دوش گرفت            نیـمه شب ها گـدا فـراوان شد

از ابـوحـمــزه‌هــای او بــوده            نفْس بیمار اگر که درمان شد

امشب آمـد گـلی به عـالـم که            مــایـــۀ آبــروی ایــران شــد

کـاش بـیـنـم بـقـیــع او مـثــل            بـارِگــاه شــه خــراســان شـد

کار او بود اگر که چـشـمانـم            چشمه گردید و پُر زِ باران شد

اصلا از گریه‌های هرشب اوست            که به روی لبم حسین جان شد

تـا چـهـل ســال آب را دیـد و            روضه خوان گلوی عطشان شد

تا چهـل سال اگر ذبـیحی دید            مـشـکــلــش آب دادن آن شـد

تا که چشمش به شیرخوار افتاد            یـاد طـفـل ربـاب گـریـان شد

گـریه‌های محـرمـم از اوست            شال مشکی و پرچمم از اوست

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ           ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر           چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

نـیـت آن گـل شـبـنـم زده را مـی‌دانـی؟           درس تطهیر دهد آب وضوی گل سرخ

مـدعـی لاف زد و هـیچ نـفـهـمـید چـرا           بلبل دلشدۀ مست است ز بوی گل سرخ

چشم دل باز کن و گوشۀ محـشر بنگـر           نافله خواندن عشاق به سوی گـل سرخ

این گل سرخ که دل با غم عشقش شاد است

پسر حضرت عشق است همان سجاد است

او همان غنچۀ عشق و گل دلخواه دعاست           او همان سالک و رهپوی گذرگاه دعاست

پُر تلاطم دلش از واقعۀ کرب و بلاست           پر ترنّم لبش از زمـزمـه و آه دعـاست

نور او جلوه نما در همۀ ارض و سماست           شمس رخشان ولایت بود و ماه دعاست

اولین درس دبـستان صحـیـفه این است           رستـگـاری بشر در گـذر راه دعـاست

پدرش خون خداوند و خودش عشق خداست           پدرش شاه شهید است و خودش شاه دعاست

خـیـز از جا و بیا عـیـدی مـیـلاد بگـیر

کربلا و نجـف از حضرت سجاد بگـیر

شب قدر است عجب موی سیاهی دارد!           دل حـق برده عجب برق نگـاهی دارد!

وه چه دشمن شکن است اشک شبانگاهی او           اشک سرباز وی است، وه چه سپاهی دارد!

دستـگـیـر دل افـتـاده به چاه گـنـه است           چه غمی آنکه چنین پشت و پناهی دارد

هر که شد خـادم او اذن دو عـالـم دارد           هر که شد سائل او منصب شاهی دارد

آنکه شد نـوکـر سجـاد به مـیـزان جـزا           چه حساب و چه کتاب و چه گناهی دارد؟

ما که دیـوانـۀ عـشـقـیـم و ز غـم آزادیم

بـنـده‌ایـم و همه در ذکـر هـوالسـجـادیـم

بـشـریت به تو مـرهـون، پـسـر ثـارالله           مـعـنـویت به تو مـدیـون، پـسـر ثـارالله

لـیلی کـرب و بـلایـی دل عـشاق تـویی           همه دلـهـا به تو مجـنـون، پـسر ثـارالله

هر که غافل ز تو و عشق تو شد سود نکرد           شـده بـی‌یـاد تو مـغـبـون، پـسـر ثـارالله

هر که در راه زیارت بدهد جان، زده است           جرعه‌ای زآن لب میگـون، پسر ثارالله

در مـصیـبـات تـو و عـمـۀ تو جـا دارد           دل مـهـدی بـشود خـون، پـسـر ثــارالله

ما ز درگـاه تو تـاثـیـر دعـا می‌خـواهیم

فـرج مـنـتــقـم آل عـبــا مـی‌خــواهــیــم

تو همانی که خودت اوج دعـا را دیدی           زیر شمـشیر شیـاطین تو خـدا را دیدی

چشم تو چشم خدایی است که در اوج عطش           سـر نـیـزه سـر پــاک شـهـدا را دیــدی

سوخت قلب تو از آن لحظه که در بارش تیر           دست و مشک و علم شاه وفـا را دیدی

بـیـن مـقـتـل گـل گـلـزار بـقـا را دیـدی           بـیـن آتـش حـــرم آل عــبــا را دیـــدی

در کــنـار بــدن بــی‌ســر شــاه شــهــدا           مــو پــریـشـانـی اُمُّ الـنـجــبـا را دیــدی

حق همین بود که جان سوختۀ تب بودی

زائـر روی کـتک خـوردۀ زینب بودی

نذر تو کردم دلم را، مولای من! بار دیگر           از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر

امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش           از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر

هستی ز نورت جوان شد، خورشید در آسمان شد           شد فجر صادق شکوفا، شب شد ز نور تو پرپر

رفت از جهان بوی پاییز، آمد بهاری دل انگیز           در ذهن خاک سترون، شد باغ مینو مصور

ما را اجابت کن ای عشق، ای قبله گاه ملایک!           ما را اجابت کن ای عشق، سجاد، نور مطهر

تبریک یاران سحر شد، خورشید دین جلوه گر شد           نور خدا منتشر شد، در این جهان بار دیگر

ای شـکـوه فـرازهـای دعـا            نغمۀ عـرشی و صدای دعا

دست من را بگیر از عَرشَت            بنـده بنـواز، ای خـدای دعا

بـنـده‌ای را کـه دور افـتـاده            بـنـمـا امـشـب آشـنـای دعـا

من دخـیـل دعـای تـو هـستـم

بــنــدۀ ربّــنــای تـو هـسـتــم

دلی امشب به خاک پات افتاد            شـشـمـین دلـبر خـدا سـجاد

یـا عـلـیِّ بـن سـیـد الـشـهـدا            شد زِ ذکرت دلم حسین آباد

می‌نـویسم اسیـر یـعـنی من            کـه شــدم بـا تـعـلّـقـت آزاد

نـوکـر خـانه زاد نام من است

عـبدِ زین العـباد نـام من است

بـارش رحـمـت خـدایـی تو            دلـخـوشـی دل گــدایــی تـو

سینۀ تو اگرچه پُر درد است            به جـراحـات دل دوایـی تو

در اسارت اگر که باشی، باز            به کـرم کـردن آشـنـایی تـو

گنج العرش است زیر پاهایت

رحـمـت واسعـه است بابـایت

ما به دستـان تو مسلـمـانـیم            از تـبـار شـما و سـلـمـانـیـم

شهـربانـوی ماست مادر تو            ما تو را خویشِ خویش می‌دانیم

بس که ما عاشق علی هستیم            مـیـزبـان شـه خــراسـانـیــم

نه فقط قلب ما سرای شماست

کـلِّ ایـران ما بـرای شمـاست

شب میلادت ای سلالۀ نور            مست ذکر علی شدیم، چه جور

نورت ای آفتاب مشرقِ مِی            از دلِ خسته‌ام چو کرد عبور

یـادم آمد فـروغِ رویِ تو و            آن تجلّی و آن زمان حضور

گـفـتـم این مـاه عـالـم ذَر بود

که ازل از رخـش منـوَّر بود

گـفـتـم این مـاه آمـده تـا مـا            برسیم از مسیـر او به خـدا

آمــده دومـیـن عـلـی مـن و            عـــلــی خــانــوادۀ زهـــرا

سفرۀ شیعگی چه با نمک است            با عـلـی های سـیـدالـشُّـهـدا

پسرانش هـمـه عـلـی هـستـند

اســدُالله مــنـجـلـی هــسـتـنــد

علی اکبرش چه غوغاییست            چه قَدَر هیبتش تماشائـیست

از علی اصغرش چه گویم، چون            او خودش وقت رزم، زهراییست

علی اوسطش سپهر دعاست            کار وی چون خداش یکتاییست

حضرت زین العابدین است او

با غمی جانگداز عجین است او

او سـتـم دیــده و بــلا دیــده            کـوفه و شام و کـربـلا دیده

دیده بر نی سر حسین و سپس            خـنــدۀ نـیــزه دار را دیــده

سر بـازار دور عـمّـۀ خود            چـقـدر چـشـم بی‌حـیـا دیـده

دور او حرف ناصواب زدند

لـب به پـیـمـانۀ شـراب زدند

ای که خورشید جمالت پرتو افشانی کند           عـالمی را جـلوه‌ات زیبا و نـورانی کند

تو همان خورشید تقوائی که عرش و فرش را           از فروغ و جلوۀ تو حق چراغـانی کند

جای دارد رهگذارت را ز گلهای بهشت           جبـرئیل از عـالـم بالا گـل افـشانی کـند

ای بهشتی رو عجب نبود اگر رضوان خُلد           از جنان گرد سرت اسپـند گـردانی کند

می‌زند لبخند بر رویت حـسین بن عـلی           تا تـمـاشـا در رخت آیـات قـرآنـی کـنـد

امشب از یمن قـدوم با شکوه تو حـسین           هرکجا سائل بود دعوت به مهمانی کند

زیـنت عُـبّادی و شایـسـته بـاشد تا خـدا           نام زین العـابدین را بر تو ارزانـی کند

شب همه شب بردعا و نغمه‌ات مرغ سحر           گوش جان را می‌سپارد تا غزلخوانی کند

سر زند ازچشم تو تا عرش  یک رنگین کمان           هر زمانی دیده‌ات را اشک بارانی کند

هیچ کس را با چنین تقـوا ندیدم غیر تو           سجده‌های خویش را اینقدر طولانی کند

ای شهید زنده جز تو کیست بعد از کربلا           تا از این گلشن به اشک خود نگهبانی کند

شمع جـمع محـفـلِ امـروز مائی و ز ما           غیر تو فردا چه کس رفع پریشانی کند

کوثر توفـیـق می‌خـواهد ز درگـاه خـدا           تا «وفائی» در مـدیح تو ثـنا خوانی کند

وقـتی که فـروغ ازلی دیـدن داشت            انـوار خـداونـد جـلـی دیـدن داشـت

بـا دیـدن فـرزنـد عـزیـزش سـجّـاد            لبخـند حسین بن عـلـی دیـدن داشت

*************

شادی و طرب به دست غم بند زده است            دل را به سرور و عشق پیوند زده است

دیدند زمین و آسمان نـورانی است            گفـتند مگر حسین لبخـنـد زده است

*************

مـحـبـوب حـریـم حـق تـعـالـی آمـد            تـفــسـیـر گـر نـــور و تـجّــلا آمــد

درفصل شکفتنش سروشی می‌گفت            سـجـاده نـشـیـن عــرش اعـلا آمــد

تا دل غم زده از هجر به فریاد آمد            نوری از سینۀ جانسوز به امداد آمد

عشق مشغول ثناخوانی اربابش بود            خــبـر از آمـدن سـیـّـد الاوتــاد آمـد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب ناب که با مـژدۀ میـلاد آمد

طلب مغفرت از کوی خدا می‌کردم            بخـشـش دست کـریـمانۀ سجـاد آمد

به تماشای حرم باغ بهشت آمده بود            که از آن باغ جنان شاخۀ شمشاد آمد

گرد او حور و ملک شاد به هم می‌گفتند            که در این ماه نبی افضل اعیاد آمد

حرم سبط نبی عاطفه باران شده بود            گـوئیا فـاطـمـه هم دیـدن نـوزاد آمد

خنده از خندۀ اربـاب ندیدم خـوشتر            که در آغـوش پـدر زینت عـبّاد آمد

تابش نور امامت ز جمالش پیداست            به حـسین ابن عـلی افضل اولاد آمد

تا در آن لحظه به هم چشم دو رهبر وا شد

افــق قــافــلـۀ کــرب و بــلا پـیــدا شـد

ای همه عمر و همه روز و شبت عرفانی            وی که از بیم خدا سجدۀ تو طولانی

تو همان ناطق قرآنی و قرآن صامت            هـمه دم بر لب تو زمـزمـۀ قـرآنـی

این صحیفه است زبور تو و اخت القرآن            خـطبه‌های تو گـواه سخن طـوفـانی

بنده آزاد مکن، ما همه در بند توأیم            گول نعمت نخورد بنده رود مهمانی

عرب از دودۀ تو فخـر به عالم دارد            عجم از تیرۀ تو شد نسبش رحمانی

مادر توست پس از فاطمه اُمُّ السُعداء            پـدرت یـثـربـی و مـادر تو ایـرانـی

شهربانو که به او فاطمه فرمود عروس            دومیـن اُمُّ الائمه ست هـمین ایـرانی

هر کسی راه به درگاه که پیدا نکند            مام پاکـیزۀ تو داشت عجب ایـمانی

نـوۀ حــیـدر کـرار که ایـرانـی شـد            کشور ما شده از اصل و نسب ربانی

کشور ما که به فامیلی تان مفتخر است

خاک این خطه به درگاه رضا معتبر است

نه فقط سلطنت عشق تو محدود مجاز            که دو عالم به تولای تو باشد ممتاز

ای تبرّی ز عدوی تو همه شرط عمل            وی تـولای تو امضای قـبولیِّ نماز

مرغ خوش لهجه ز شیدایی تو می‌خواند            نفـس باد صبا از تو کند عـشوۀ ناز

ابر و باد و مه و خورشید به فرمان توأند            بارش ابر به دستور تو برگردد باز

نه ملک هستی و طاووس نه داری پر و بال            لیک هرگاه بخـواهی بنمایی پرواز

نه زمان مانع فرمان تو باشد نه مکان            گُل ز تصویر درآری چو کنی دست دراز

اینهمه نصّ امامت به نهان است و عیان            چه نیاز است که تکرار نمایی اعجاز

گِـل ما ساخـتـۀ نـور اضافات شماست

دل ما منبع سرشـار افـاضات شماست

آسمان بی‌نـفـس گـرم تو احـیا نشود            عرش و کرسی و فلک جز به تو برپا نشود

قلم و لوح به دستان تو عادت دارند            حکم جبریل ملک جز به تو امضا نشود

ای عبادات تو مصداق عبادات علی            بی‌عـبادات تو محراب مصلا نشود

سوز دل اشک سحر حال مناجات ز توست            سـفـرۀ ذکـر دعـا بی‌تـو مهـیا نشود

اولین روضه، پس از کرب و بلا کار تو بود            پرچم روضه که بی‌اذن تو برپا نشود

تا چهل سال فقط کار تو گرییدن بود            نهضت سرخ به جز اشک تو ابقا نشود

شام از خطبۀ غرای تو شد شام خراب            غل و زنجیر که مانع به تولا نشود

پیشمرگ تو علی اکبر و عباس توأند            بی‌عـلـمداری تو قـافـله برجـا نشود

زینب آمادهٴ فرمانبری حضرت توست

دولت مهدی زهرا ثمر نهضت توست

در رحمت ز عرش تا وا شد            پـر پـروازمـان مـحـیّـا شـد

رخ یـوسف نـشانـمان دادند            دل مجـنـونـمـان زلیـخـا شد

صفـحـات صحـیـفـۀ نـوری            ورقی خورد و عشق معنا شد

نفسی زد کسی و بعد از آن            تن دنـیـای مُـرده احـیـا شـد

رخ خود را نشان عـالم داد            هـمـۀ اعــتـبــار دنـیــا شــد

قـلـمـم اسـتـعـاره کــم آورد            رخ زیـبـاش تـا هـویـدا شـد

به زمین مـاه مشـرقـین آمد

عــلــی دوم حــسـیــن آمــد

شب اربـابـمان سـحـر دارد            به روی دامنـش قـمـر دارد

همه از شـوق نو رسیـدۀ او            به لـبش خـنـده‌ای اگر دارد

شب رویـاسـت نـخـل امـیّـد            پـدر و مــادری ثـمــر دارد

دل بابا عجیب پُر شور است            و خـدا از دلـش خـبـر دارد

به نگاهش عموی بی‌تـابش            نـتـوانـسـت چـشـم بــردارد

سـر بـوسـیـدن لـبـان پـسـر            پـدرش مـیـل بـیـشـتـر دارد

و به کوری چشم بد نظران            پــدری بـاز هـم پـسـر دارد

به دعایش دخـیل بـسته شده

پـری از جبـرئیل بسته شده

بـاز یـاران عـیـد دیـدار جـمـال یـار شـد           بـاز فـصل رؤیـت مـهـر رخ دلـدار شـد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور           بـاز مـیلاد حـسین‌ بن ‌عـلـی تـکـرار شد

جان به کف گیرید جانان می‌رسد از کوه نور           دیـده بـگـشـایـید اینک لحـظـۀ دیـدار شد

چشم ثارالله روشن شد به رخـسار عـلی           دامن شعبان، بهار از این گل رخسار شد

بر گل رخسار، لبخندت مبارک یا حسین

لیـلۀ میـلاد فـرزنـدت مبــارک یا حسین

مرحبا ای مـاه شعـبـان آفـتـاب آورده‌ای           آفـتـاب روی حـق را بی‌نـقـاب آورده‌ای

شهربانو این که در آغوش بگرفتی علی‌است؟           یا دوبـاره احـمـد خـتـمـی‌مـآب آورده‌ای

بوی عطر احمدی بر آسمان سر می‌کشد           بلکه بر گل‌های زهرایی گلاب آورده‌ای

بـر حـسین‌بن‌عـلی زادی عـلی‌بن‌الحسین           یا مگر از کعبه امشب بوتراب آورده‌ای

مـادر ایـرانِ اهـل‌الـبـیـت، مــام نُـه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام 

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است           این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قـرص آفـتاب           این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

نـور هـم گردیـده مبهـوت رخ نـورانیش

جای لب‌های علی پیداست بر پیـشانـیش

مرغ شب هر شب بُوَد محو مناجات شبش           ذات رب‌العالمین مـشتاقِ یا رب یـا ربش

هر نفس دارد هزاران ذکر در عمق وجود           بـلکه آنی نام معـبـودش نیـفـتد از لـبـش

شب که در محراب مشغول مناجات و دعاست           آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تبش

جـان مـن جـان هـمـه ذُریّـه و اُمُّ و ابــم           خــاک درگـاه وی و ذُریّـه و اُمُّ و ابـش

با مناجـاتش دل شب، دیده را دریـا کنید

در مضـامین دعـایش وحی را پیدا کـنید

اوج پروازش سماوات و نمازش بر زمین           روح در آغوش حق بر دامن خاکش جبین

بس‌که زینت داد در حال نمازش بر نماز           از خـدا آمد ندایش «انت زین‌العـابدین»

شب که از خوف خدا تا صبح چشمش می‌گریست           زنـده می‌شد ‌یـاد شب‌های امیرالـمؤمنین

خط او مشی من است و مهر او دین من است           دین همین است و همین است و همین است و همین

بـا ولای او سـرشـتـه از ازل آب و گِـلم

وای اگر یک لحظه مهر او نباشد در دلم

ای به زنجیر اسارت مُلک هستی را امیر           حـلقۀ زنجـیرها در حلـقـۀ عشقـت اسیـر

ای خـدا را شیـر ای فـرزند شیـرِ کـبریا           شیری و در حلقۀ زنجیر هم شیر است شیر

پای تو بر ناقـۀ عـریان به چـشم آسـمان           دست تو در حلقۀ زنجیر ما را دستگـیر

من نمی‌گویم خدایی، بنده‌ای چون بنده‌ای؟           هم کریمی هم عظیمی هم سمیعی هم بصیر

عـبـد ذات کـبـریـایی کـبـریـایی می‌کـنی

در مـقـام بـنـدگـی کـار خـدایی مـی‌کـنی

گوش جان‌ها پُر بُوَد پیوسته از آوای تو           شام می‌لـرزد هنوز از خطبۀ غـرای تو

از سرشگ چشم گریانت وضو گیرد نماز           ای وضوی بندگی از خون ساق پای تو

خطبۀ ناب تو را نازم که در طشت طلا           گـفت بابـا آفـرین بر مـنـطق گـویـای تو

از زمیـن کـربـلا تـا شـام از بـالای نـی           چـشـم ثـارالله بـودی بـر قـد و بـالای تو

تــو سـوار نـاقـۀ عـریـان حسین دیگری

هم حسینی هم حسن هم احمدی هم حیدری

ای بـیـابـان بـقـیعـت وسعـت دل‌هـای ما           پیـش‌تر از آفـرینـش رهبر و مـولای ما

هم فروغ مـاه رویت خـوب‌تر از آفـتاب           هم خـیال باغ حُـسـنت جـنـةالاعـلای ما

ذکر تو توحـیـد ما تهـلـیـل ما تکـبـیر ما           حُـبّ تو ایـمـان ما دنـیای ما عـقـبـای ما

نیست در صحرای محشر وحشتی از تیرگی           تا درخـشد پـرتـو مهـر تو از سیـمای ما

وصف تو ذکر خوش لیل و نهار میثم است

مهر تو روز جزا دار و ندار میثم است